Brahms: Schicksalslied (SAM)

Weinig andere werken stelden Brahms zoveel artistieke en kritische uitdagingen als het Schicksalslied (Song of Destiny) Op. 54. De onmiddellijke vonk van inspiratie bij het ontmoeten van het gedicht van Hölderlin – in de zomer van 1868 na de première van zijn Duitse Requiem – werd gevolgd door een moeilijk proces dat meerdere jaren duurde terwijl hij worstelde met de vorm en expressie van het werk. Brahms kon de somberheid van Hölderlin niet verzoenen met het idee dat het lot van de mensheid zou eindigen met lijden en verdwijnen in de leegte. Hij gaf de setting meerdere keren bijna op, maar met de toevoeging van een instrumentale epiloog slaagde hij er uiteindelijk in om de interpretatieve richting om te draaien. In een brief van 24 oktober 1871 schreef hij aan zijn vriend Karl Rheintaler: In feite zeg ik iets wat de dichter niet zegt.

Noot van de redactie: Door zijn aard daagt deze SAM-Klang-editie de uitvoerders af en toe uit met een iets hoger niveau van activiteit dan in de originele SATB-versie, en op sommige plaatsen is een ichte herverdeling van de vermeldingen in de polyfone secties gemaakt. Desondanks kan de originele orkestbegeleiding zonder terughoudendheid samen met deze versie worden gebruikt en kan het werk ook met pianobegeleiding worden uitgevoerd. met de Scandinavische en Duitse woorden voor ‘geluid’ om het samentrekkingswoord ‘samen klinken’ of ‘harmonie’ te creëren. De SAM-Klang-serie biedt basis- en geavanceerd koorrepertoire gearrangeerd voor sopraan, alt en één mannenstem.